Antwoord.

Zo zie je maar weer.
Antwoorden op vragen komen 'gewoon' op je pad. Letterlijk.
Niks niet zoeken, spitten, piekeren.. gewoon ogen en oren open en je intuïtie volgen....

Al een aantal weken heb ik zo een beetje om-en-om de kinderen een dag, soms twee , soms een hele week thuis van school. Fysieke klachten. Pijn in de buik, hoofdpijn, oorpijn, niet lekker, algehele malaise. Ze hebben het af en toe best pittig. Ik zie en voel ze nogal eens worstelen. Ze vinden het soms te druk, lawaaierig en onrustig om hun heen, wat zich vervolgens uit in fysieke klachten. En ik? Ik worstel met ze mee.

Zodoende besloot ik om even te gaan fietsen. Kop in de wind , zeg maar.
Ik fiets praktisch nooit, ben meer van het lopen, maar door tijdgebrek snel de fiets gepakt. Ik wilde er even uit.
Als ik fiets, neem ik meestal hetzelfde rondje door het weiland, met de klok mee wel te verstaan. Dit keer echter besloot ik intuïtief het rondje in tegenovergestelde richting te fietsen. Bij het idee alleen al draaide mijn maag zich lichtelijk om. Ik ben namelijk van de structuur, herkenning, symmetrie, herhaling, consequentie, perfectie en als kers op de taart een ware 'controle freak'. Dusss... het liefste gewoon, eenvoudig en vooral controleerbaar hetzelfde rondje met de klok mee graag!

Maar mijn intuïtie zei anders en ik besloot dit keer trouw te volgen.
En daar ging ik met een omgedraaide maag tegendraads. Tegen de klok in.
Oef , de start was moeizaam. Na een tijdje kon ik eindelijk loslaten, mijn maag begon zich blij te stemmen en ik begon het zelfs leuk te vinden! Langzaam begon ik te ontspannen en mijn ziel maakte zelfs een vreugdedansje.
Even later zou blijken 'waarom'...

Een aantal kilometer verder trof ik een vroegere vriend. Ik raakte met hem aan de praat en hij bleek een 'boodschap' voor mij te hebben, zonder dat we dat beiden wisten. Ik vertelde hem over mijn uitdaging om in deze roerige tijd twee, nogal op zijn zachtst gezegd, 'gevoelige' kinderen te helpen in hun ontwikkeling. Ik vertelde over hun - en mijn worsteling. Dat ik ze zo graag wilde helpen, maar soms simpelweg even niet meer wist HOE ik ze het beste kon helpen.

Deze 'oude' vriend kwam met een prachtige boodschap. Hij vertelde over een rups die worstelt om als vlinder uit zijn cocon te kruipen. Hoe graag je dit beestje zou willen helpen om hem te bevrijden uit zijn benarde situatie. Je weet ook dat wanneer je dat doet het arme beestje het niet zal redden. Hij zal zichzelf op eigen kracht door deze worsteling heen dienen te helpen. Om vervolgens als een prachtige volgroeide vlinder de weide wereld in te kunnen vliegen.

DIT was het antwoord waarnaar ik zocht. Ik dien mijn kinderen niet wanneer ik ze help. Wanneer ik pijn, verdriet, frustratie, kortom alle worstelingen voor ze probeer op te lossen. Ze daarvoor wil behoeden, omdat ik simpelweg niet wil dat ze dezelfde worsteling door zullen maken die ik als kind doormaakte, die jij misschien ook doormaakte, die waarschijnlijk ieder kind doormaakt!
Ik mag en kan ze alleen zo goed mogelijk 'begeleiden' en 'ondersteunen'. Laten weten dat ik er voor ze ben. Op die manier hebben zij de ruimte om zichzelf te helpen (wat ze overigens prima kunnen), hun eigen worsteling te doorstaan, hun eigen oplossingen weten te creëren, creatief te zijn en te ontdekken. Zodat ze hun eigen weg vinden, om vervolgens uit te kunnen vliegen als twee prachtige vlinders.
En tot die tijd , worstel ik gewoon af en toe even met ze mee, zonder te willen helpen, maar door er 'gewoon' voor ze te zijn.

Dank je wel, voor deze prachtige wijze les!
En dank je wel Universum, voor dit mooie antwoord op precies het juiste moment....