De trein ...

' DE WERELD VERANDERT SNEL, DUS JE ZULT STEEDS OP EEN BEWEGENDE TREIN MOETEN SPRINGEN'
Mijn oog viel op deze 'quote' boven een artikel over Marketing in een Management Magazine.
Ik heb de quote uitgescheurd en nonchalant met een stuk tape op 'mijn' inspiratie deur (lees : toilet deur) geplakt. Aangezien ik nogal een 'zeik' wijf ben kom ik regelmatig in dit kleinste kamertje van het huis. Elke keer lees ik hem weer, DE quote. Iets in deze quote blijft mij triggeren.

 Nu, na enige tijd, ben ik er eindelijk achter wat het is. De woorden 'snel' en 'moeten'.
'MOET' ik dan op de 'SNEL' trein springen? Doemt iedere keer in mij op.
Het grappige is dat ik nogal beeld denkend ben, dus ik zie mezelf dan ook echt uit alle macht op een druk station met allemaal binnenkomende en vertrekkende Intercity's van de ene bovenop de andere springen. Zoiets als James Bond doet, alleen dan ietwat onhandiger.

Afijn. Mijn voorkeur gaat echter uit naar het 'boemel' treintje, waar ik rus...-tig...-in...-kan..- stap...-pen. Een boemeltreintje, het liefst zo eentje die rooksignalen achter laat en een tsjuuuutsjuuuu fluittoon laat horen wanneer hij een overgang nadert.

Zo eentje met banken in het antiek groen of bordeaux rood met van die hele hoge rugleuningen met bagage vangnetten erboven en een houten tafeltje in het midden. Misschien zelfs zo eentje waar je alleen in een coupe zit. Gewoon zo'n 'old skool' boemel treintje.
Zo eentje waar je heerlijk onderuit gezakt en ongegeneerd kunt bankhangen. Niet denken, maar over de landerijen turen en lekker wegdromen naar het land van NIETS. Naar buiten kijkend, maar gewoon echt NIETS zien! Luisterend, maar gewoon echt NIETS horen! Heerlijk mijmerend in je eigen wereld. Vanzelf boemelend naar waar je maar naar toe wilt of juist vandaan wilt gaan.

En laat die sneltrein dan maar voorbij denderen. Die hoef ik niet te halen, want ik heb gewoon helemaal géén haast.
Deze Easy Going Slow Motion boemeltrein beweegt namelijk ook wel. Lekker op zijn eigen tempo en eigen manier.
En dat moeten? Ik 'moet' helemaal niets. Ja, oke, naar dat kleinste kamertje ... en tja daar hangt die quote.
Ik laat hem nog even hangen, nog heel even dan. Om me blijvend te herinneren aan dat het allemaal niet zo snel hoeft. Dat je in 'Easy Going Slow Motion' ook echt wel komt waar je zijn wilt, alleen dan genietend van het moment van 'NU'.
Over een tijdje ga ik hem vervangen voor 'mijn' (en misschien nu ook wel die van 'jou') easy going boemeltrein met rooksignalen. En dan ga ik heel hard 'tsjuuuutsjuuuu' roepen en doe het lekker rustig aan. In het kleinste kamertje ...., maar zeer zeker ook daarbuiten.
Dat voelt een stuk beter dan het 'moeten' springen op een bewegende trein in een 'snel' veranderende wereld.