Quilty in the first degree

We lopen samen de winkel in. Dochterlief van zes en ik. Enthousiast draaft dochterlief naar het keukentje waar een gerecht klaargemaakt is en verlangend staat te pruttelen om geproefd te worden. Helaas niemand aanwezig. De flyer met het recept laten we liggen en we vervolgen onze weg. Licht teleurgesteld stemt dochterlief in. Ik beloof haar dat we wat anders lekkers zullen eten vandaag.

Bij de kassa aangekomen helpt ze me fanatiek met het plaatsen van de boodschappen op de band. Dochterlief ontdekt dat we vergeten zijn fruit af te wegen en ze biedt aan om dit alsnog te gaan doen. Ze komt blij terug met de mededeling dat de mevrouw bij het 'proeven' inmiddels weer terug is, waarop ze van mij mag gaan 'proeven'. Ik reken af en dochterlief komt terug. 'Het is heerlijk mama, heb jij hét ook meegenomen?' Onder hét versta ik de flyer met het recept. Ik antwoord dat ik hét niet mee heb genomen , maar dat ze het recept van mij nog wel even mag gaan halen.

Ik wacht op haar bij de klantenservice. Het duurt lang. Te lang. Vol trots staat ze opeens weer voor me. Ze kan nog net voorkomen dat de mango uit haar armen rolt. 'Ik heb geen geld om hét te betalen mama' en ze kijkt me vragend aan. De kassa juffrouw komt inmiddels ook aangelopen en zegt dat de rest van de boodschappen nog op de band staan. Verbaasd reageer ik naar dochterlief dat 't niet de bedoeling is om hét te kopen. Alleen de flyer met het recept ophalen heb ik gezegd. En .. precies dat heb ik dus niet gezegd, ... maar gedacht!

Dochterlief voelt zich inmiddels van twee kanten belaagd en barst in tranen uit. Ik zak door de knieën, neem haar in mijn armen en besef dat ik een gruwelijke fout heb gemaakt. Uit alle macht probeer ik te herstellen wat ik maar herstellen kan, zonder succes. De kassa juffrouw doet nog een poging, maar het mag niet baten. Dochterlief is ontroostbaar. Ze deed zo haar best. Het was toch de bedoeling dat ze hét ging halen? In haar beleving heeft ze gefaald. Ik praat als brugman en de hele winkel luistert inmiddels mee. De rij bij de klantenservice begint stadig aan te groeien. Dochterlief wil maar één ding, naar huis. Zo snel mogelijk. Ik besluit haar boodschappen af te rekenen en beloof haar dat we hét gerecht vandaag nog zullen gaan maken, samen.

Thuis aangekomen kruipt ze stilletjes achter haar Hello Kitty Duplo. Ik zie haar lieve onschuldige gezichtje en tranen branden achter mijn ogen. Ik strek mijn armen naar haar uit en geef haar een knuffel. Ik zeg dat het me spijt dat ik niet duidelijk tegen haar ben geweest. Tranen rollen inmiddels zachtjes over mijn wangen. Ik zeg dat ik een fout heb gemaakt en dat zij het goed heeft gedaan. Ze tilt haar hoofdje naar me op en zegt : 'mama, je huilt'. Ik vertel haar dat ik huil van blijdschap, omdat ik trots op haar ben dat ze al zo goed boodschappen kan doen. Een kleine glimlach verschijnt rond haar mond. Ik vraag haar wat ze op haar broodje wil hebben en loop naar de keuken. Onderweg droog ik mijn tranen en in mijn hoofd gonst het 'quilty in the first degree moeders'...